Boliwia, w ogóle Ameryka Południowa, nigdy jakoś mi się nie marzyła. Pewnie że ciekawe miejsca, ale gorąco, pełno robali i innego plugastwa. No i te, jak im tam? Malarie, febry, gorączki krwotoczne czy tam inne sraczki-dziwaczki. Dziękuję, wolę niedźwiedzie w Rosji. Jednak …
Eryk Rudobrody, zwany też Rudym – syn wikinga, mordercy, recydywisty ruszył wraz z wygnanym ojcem z Norwegii na Islandię. Że nie pada daleko jabłko od jabłoni, wygnano wkrótce jego samego za podobne rzeczy także dalej na zachód. Z nieco innych powodów pognało tam i nas.
Dawno temu, jak miałem 12 może 13 lat, zostawałem w domu, rezygnowałem z gry w piłkę lub niedzielnych spotkań podwórkowych aby móc obejrzeć nowy odcinek podróży Tony Halika i Elżbiety Dzikowskiej. Marzyłem aby kiedyś móc pojechać w miejsca równie odległe, dzikie i nieznane. Stało się.
To był powrót do jezior i rzek, które niegdyś pokochaliśmy i jak się miało okazać – które pokochały i nas! Cinco varones – „pięciu samców” na ziemiach niegdyś zamieszkiwanych przez plemię Onas.
To był powrót do jezior i rzek, które niegdyś pokochaliśmy i jak się miało okazać – które pokochały i nas! Cinco varones – „pięciu samców” na ziemiach niegdyś zamieszkiwanych przez plemię Ona.
Pierwsze co przykuło uwagę Magellana to smugi dymów z indiańskich ognisk – stąd przedstawił te ziemie królowi Hiszpanii jako „Ziemię dymu”. Karol V stwierdził jednak, że „Ziemia Ognista” zrobi większe wrażenie. I zrobiła! Przynajmniej na nas.
Staroindyjski epos Purena mówi „I przez sto boskich lat nie mógłbym opowiedzieć wam wspaniałości Himalajów…”, dlatego opowiem tylko przygodę z kanioniu szmaragdowej rzeki, kanioniu zamieszkałego przez dzikie koty.
Staroindyjski epos Purena mówi „I przez sto boskich lat nie mógłbym opowiedzieć wam wspaniałości Himalajów…”, dlatego opowiem tylko przygodę z kanioniu szmaragdowej rzeki, kanioniu zamieszkałego przez dzikie koty.
Jesienny ciąg łososia atlantyckiego – większego i waleczniejszego. Wiedziałem, że prędzej czy później będę musiał zmierzyć się z tą legendarną rybą. By to zrobić nie ma lepszego miejsca na świecie niż Półwysep Kola.
Nie opadł pył z butów naszych towarzyszy z ekipy Mariusza a już następni wędrowcy szukali szczęścia w zakazanej strefie, gdzie każdy marzył o złowieniu tajemniczego stwora o rozmiarach tego, o którym pisał niegdyś Putrament w „Szkarłatnym krzewie” … Było nas pięciu.